Τέλειωσε, σκοτείνιασε το φως. Η φωτιά μεγάλωσε. Τα έργα των φοιτητών της Καλών Τεχνών Φλώρινας αιωρούνταν σαν πυγολαμπίδες. Οι περαστικοί λιώνουν το χώμα, το λασπώνουν. Η στάχτη περιφέρεται, ο αέρας γκριζάρει τις αναμνήσεις. Η υπαιθριότητα της έκθεσης ζητιάνευε το έλεος της μνήμης των ζωγράφων της πόλης. Αν τομογραφούσαμε αυτή την μνήμη στον ερειπιώνα του 20ο αιώνα θα ανακαλύπταμε τόμους πάνω στον επαναστατημένο Έρωτα, την Ιστορία, την Ουτοπία, τον Θάνατο, την άλλη Ζωγραφική. Η τέχνη τοποθετείται αντίκρυ από την εφησυχασμένη πραγματικότητα και εγείρεται, εξεγείρεται, θα γύρει στην πιο αισιόδοξη πλευρά σε σκοτίες μεταιχμίων. Η πρώτη δημόσια υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής της Καλών Τεχνών Φλώρινας ξεκίνησε με τις υπογραφές των 15 καλλιτεχνών πάνω στο λησμονημένο πριν το ανέκφραστο σήμερα του ανείδωτου μέλλοντος. Κάτι απομένει, παράσταση φωτιάς, αναπαράσταση λάμψης, μίμηση τελετουργίας και φαντασία πυρός. Η Φωτεινή Καριωτάκη ήταν εκεί φεγγοβολημένη και μοναδική μαζί με το χαμόγελο του Ingo Duennebier.
Χάρης Κοντοσφύρης
Λόφος Σκουζέ, 2/01/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου