Ψυχή στο λαιμό 2 - μεταποίηση .Οι εικαστικές εγγραφες στο κονσερβοποιίο Πρεσπών.

                                              

ΑΝΟΙΧΤΟΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΉ ΣΥΝΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΜΌΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΏΡΟΥ ΤΗΣ ΚΟΝΣΕΡΒΟΠΟΙΙΑΣ ΠΡΕΣΠΩΝ. ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ 3ΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΕΕΤ ΦΛΩΡΙΝΑΣ. ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΟΙ 10 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ.ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΟΝΤΟΣΦΥΡΗΣ ΧΑΡΗΣ

Οι εικαστικοί καλλιτέχνες που θέλουν να συμμετέχουν στο αυτοδιαχειριζόμενο εικαστικό και λογοτεχνικό project στην περιοχή Κούλα Πρεσπών (το σημείο που ενώνεται η μεγάλη με την μικρή Πρέσπα) θα πρέπει να εργαστούν με μερικούς περιορισμούς. Μια συμβολική αναβίωση της λειτουργίας του παλιού εργοστασίου και η ανασύνταξη όλων των περισσευούμενων υλικων στα δαπέδων θα εξασφαλίσει εικαστική και αφηγηματική ενότητα στην για πάντα ανοιχτή και έκθετη παρουσίαση του εγχειρήματος

α) Χρησιμοποιούμε τα υλικά που βρίσκονται μέσα στο εργοστάσιο. Ο χώρος με τα κουτιά των κονσερβών δεν αλλοιώνεται.

β) Δεν προσφέρετε καμία ασφάλεια στη φύλαξη των έργων

γ) Το εγχείρημα προτείνετε σαν ένας ανοιχτός χώρος επισκέψιμος όλο το χρόνο.

δ) Η διαμονή και η διατροφή δεν προσφέρεται αλλά  μπορεί να επιλέξει κάποιος αρκετές περιπτώσεις από κάμπινγκ έως ξενώνες ( της σχολής καλών τεχνών Φλώρινας η ιδιωτικούς). Χρειάζεται αυτοκίνητο για τις βασικές μετακινήσεις.

ε)Τα έργα παράγονται επί-τόπου αλλά μπορούν να υποστηριχτούν από προεργασία πριν την άφιξη

Όποιος βρεθεί στην Κούλα Πρεσπών την διώρυγα που ενώνει τις δυο λίμνες θα καταλάβει τι θα πει έλεγχος των φυσικών πόρων, ανθρωπινή δύναμη, έλεγχος του μεγάλου καλαμιώνα που συναρτάτε η ζωή χιλιάδων πελεκάνων. Εκεί λοιπόν που τελειώνει ο λαιμός μιας λουρίδας γης που χωρίζει τις δυο λίμνες, η τοποθεσία Κούλα με την ομώνυμη πλαζ, μετά την θλιμμένη σιωπή του συνοριακού φυλακίου  εσωτερικής μετακίνησης της δεκαετίας του 70 πάνω από μια συστάδα μεγάλων θάμνων υπάρχει τοποθετημενη ως αναγγελια μια μεγάλη επιγραφή που περιγράφει  την εμμονική προσήλωση στην ανάπτυξη: ΚΟΝΣΕΡΒΟΠΟΙΕΙΑ ΠΡΕΣ…

Η ανάπτυξη  ως έννοια ταυτισμένη με την μεγέθυνση  συναντάει μια εκ νέου νοηματοδότηση αυτή της απονάπτυξης. Αποανάπτυξη θα εννοούμε κατά Μακμίλαν την συνθήκη εκείνη που  όταν θα πρέπει να σώσουμε τους πελεκάνους όχι επειδή τους έχουμε ανάγκη αλλά διότι για να τους σώσουμε θα αναπτύξουμε εκείνες τις ανθρώπινες αρετές που θα ήταν απαραίτητες  ώστε να σωθούμε εμείς οι ίδιοι.

Οι κόνδορες - πελεκάνοι του Μακμίλαν καλά κοιμούνται η αιωρούνται στους παρακειμένους καλαμιώνες της Κούλας και καλώς να διαδεχτεί την αποανάπτυξη η πράσινη, μουλωχτά κάτω από τους καινούργιους υπολογισμούς Κέρδους από την σταυροφορία της καταστροφής του περιβάλλοντας αλλά κάτω από την επιγραφή της κονσερβοποιίας σε ένα λευκό, δυνατό και εύρυθμο κτήριο μια δραστηριότητα σε συνθήκες τέχνης θα εξελίχθη.

Η ΜΕΤΑΠΟΙΗΣΗ, η επαναδημιουργία, η επανατοποθέτηση στο ασφυκτικό κοίλωμα μιας κονσέρβας του προσωπικού ανομολόγητου, το άγγελμα που ακούγεται μέσα από το όνειρο του Μπέγιαμιν « Πέτα το για να το κερδίσεις». Το Περιττό περίττωμα, το αβαρές  σίδερο, η παραβιασμένη κρύπτη, ο στάβλος που έγινε σπίτι.   

Η ΜΟΜΑ, συγκροτημένη ομάδα μηχανικών του στρατού κατασκεύασε την δικτατορία του ’65 το εργοστάσιο κονσερβοποιίας τσιρονιών, φασολιών και πιπεριάς όπου λειτούργησε για 4 χρόνια και άφαντρο κατέληξε παράνομος στάβλος αιγοπροβάτων. Τα αιγοπρόβατα κατοίκησαν όλα τα επίπεδα της αρχιτεκτονικής κατασκευής δημιουργώντας ένα ιδιότυπο βασίλειο του Αυγεία –Τσομπάνου. Το κτήριο εγκαταλειμμένο  στο αποβληματικό χαλί της χωνεμένης κοπριάς των αιγοπροβάτων μετοίκων, στις ξεχασμένες λεηλατημένες μηχανές, στην πυραμίδα κονσερβοκυτίων  ανυπόληπτης ομορφιάς, στις γκριζωπές γωνίες, στην θιγμένη ησυχία, στο προστατευμένο μισοσκόταδο κάποιων χώρων να ακούγεται ακόμα ο χαμένος ήχος των μηχανών και ένας βρυχηθμός από αγριεμένα πλάσματα που απότομα εκβιομηχανίστηκε η εργασία τους λειτουργεί σα καποια  ευγενικη αδιαφορία για την σφαίρα του πλούτου και της φτώχιας. Το κτήριο μοιάζει σαν μια απληστία που έπεσε από την τσέπη κάποιου διερχόμενου που έτυχε να μην ξαναπεράσει από την περιοχή. Ξεχάστηκε ως έρμαιο εκείνης της θολής και εξαιρετικά φρικιαστικής κατάστασης, όπου αναγκάζεσαι ν’ αποδεκτής εκτρώματα της αστικής αρχιτεκτονικής μέσα στα δεινά της ερημωμένης υπαίθρου. Ποτέ δεν αφήνεις ένα σκουπίδι πίσω σου γιατί μπορεί κάποιος να ασκήσει πάνω του την ανυπέρβλητη βία της δημιουργικότητας.