Διττότητα. Η Βασίλισσα των εντόμων και η Θεά των όφεων. Χάρης Μαργαρίτης

Η συγκεκριμένη σειρά έργων κατατάσσεται στην διττή παραστατική ζωγραφική. Έχουν δύο όψεις και πραγματοποιήθηκαν αρχικά σε μικρές διαστάσεις (Α4 & Α3), με υλικά όπως  μαρκαδόροι και χρωματιστά μολύβια.  Tο 2015 άρχισε η διαδικασία δημιουργίας τους σε μεγαλύτερα μεγέθη (πάνω από 1,5 μέτρο ύψος και 60 εκ. πλάτος), με βασικό υλικό τα λάδια. Η αντιμετώπισή τους είναι σαν δύο διαφορετικά έργα που πραγματοποιούν μία τελική σύνθεση. 1+1=1.

Το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο, το ένα γεννήθηκε και εξελίχθηκε λόγω του άλλου. Αλληλεξαρτώνται, σαν μια τριλογία  εν τέλει, που το αποτέλεσμά της είναι η ένωση και η συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων.

Από την μία πλευρά, η μορφή αποδίδεται όπως στην αγιογραφία με την επιλογή της μετωπικής όψης του  προσώπου. Η μορφή λόγω των έντονων περιγραμμάτων και των μη ρεαλιστικών αποδόσεων, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από κάποια εικονογράφηση. Στο συγκεκριμένο έργο αποδίδεται ανθρωπόμορφο έντομο με βασιλικό στέμμα. Δύο τεράστια μάτια κοιτάζουν κατευθείαν τον προσλήπτη, ενώ το κάτω μέρος της κεφαλής προεξέχει σε σχέση με το άνω. Τα μεγάλα μάτια, τα δύο φίδια σαν περιδέραιο, το σχήμα του κεφαλιού, το ύφασμα με τις πτυχώσεις στους ώμους, καθώς  και η κάθετη σκιά που χωρίζει το ένδυμα στα δύο, είναι αναφορές στις φόρμες που συναντάμε  στα έντομα. Η επιλογή της τριχρωμίας του φόντου (κίτρινο, κόκκινο,μαύρο) συνηθίζεται σε αρχαία ανάκτορα όπως του μινωικού πολιτισμού και λειτουργεί σαν ένας συνδετικός κρίκος με την ανάποδη πλευρά της εικόνας, που απεικονίζεται η μινωική θεά των όφεων. 

Α όψη:Βασίλισσα εντόμων. Λάδια σε καμβά. 1,70 ύψος επί 0,65 πλάτος

Τα χέρια της δένονται πίσω από την πλάτη της. Το πρόσωπό της παραπέμπει σε αρχαία ελληνική   έκφραση γλυπτού κόρης, ενώ το στήθος της είναι έξω από το ένδυμα, όπως στα αγαλματίδια που έχουν βρεθεί σε αντίστοιχους αρχαιολογικούς χώρους, αλλά και σε μινωικές τοιχογραφίες. Στα έργα μου πάνω από την γυναικεία μορφή υπάρχει πάντα ένα όγκος καλυπτόμενος από ύφασμα. Με το βάρος του όγκου να ακουμπάει σχεδόν πάνω στους ώμους, καθώς και με την άβολη στάση των χεριών πίσω από τον κορμό, γίνεται αναφορά στην θέση της γυναίκας σύμφωνα με την αντίστοιχη εποχή που απεικονίζεται. Στην περίπτωση της γυναίκας του μινωικού πολιτισμού, το μειδίαμα στο πρόσωπό της και η χαλαρότητα στην έκφραση , δηλώνει την ευνοϊκότερη θέση που είχε στην κοινωνία την εποχή της. Η μινωίτισσα ήταν πανταχού παρούσα και συμμετείχε σχεδόν στα πάντα, σε σχέση με την γυναίκα της αρχαίας Ελλάδας που η θέση της ήταν κυρίως στον οίκο.

Β όψη:Η θεά των όφεων. Λάδια σε καμβά. 1,70 ύψος επί 0,65 πλάτος

Το περίτεχνα αξιόλογο και γνωστό σε όλο τον κόσμο μινωικό κόσμημα, οι δύο μέλισσες που κρατούν μία κηρήθρα, είναι άλλος ένας συνδετικός κρίκος των δύο θεμάτων και ο λόγος της επιλογής του ανθρωπόμορφου εντόμου. Η μέλισσα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον μινωικό πολιτισμό. Η εξαγωγή μελιού υπήρχε ήδη κατά την  δεύτερη χιλιετία προ Χριστού, ενώ σύμφωνα  με τον μύθο του Απολλόδωρου, ο Δίας ως θείο βρέφος ανατράφηκε από τις δύο κόρες του βασιλιά της Κρήτης Μελισσέα, τις νύμφες Αδράστεια και Ίδη, που τον τάιζαν γάλα και μέλι.   

Πηγή φωτό: http://www.os3.gr/arhive_taxidi/Malia/Malia001.gif

Άλλος ένας συνδετικός κρίκος με αυτό το διττό παραστατικό έργο, είναι ένα ακόμη μινωικό κόσμημα, που από τη μία πλευρά απεικονίζει ένα κρίνο και από την άλλη μία γυναικεία δαιδαλική μορφή. Διττή απεικόνιση λοιπόν και στην μινωική χρυσοτεχνία. 

Πηγή φωτό: http://geaolympou.gr/wp-content/uploads/2013/02/krinaki-melissa.jpg

Σκαθάρι, λάδια σε καμβά.

Πυγολαμπίδα. Λάδια σε καμβά.