Βίντεο performance "Σαδιστική Άνοιξη": Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης

Η "Σαδιστική Άνοιξη" επί της "ΝΕΑΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ"

Link for the Video:  https://vimeo.com/160546252

Performance ενός ατόμου διάρκειας δέκα λεπτών με αφόρμηση την εικαστική εγκατάσταση "ΝΕΑΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ" στην γκαλερί της Λόλας Νικολάου.

 Μια συμβολική τελετουργία, θα ολοκληρώσει την ισημερία μέσω μιας δυνητικά δημιουργικής θυσίας, ώστε μέσα από αυτή στο μέλλον, να μπορέσει να ξαναγεννηθεί .

Ίσως μια θυσία θα εξαγνίσει την σαδιστική άνοιξη και θα φέρει έναν δυνητικά ανθισμένο χειμώνα. 

  Μια θυσία που επιφέρει πάντα κάποιο τέλος, κάποια μετάβαση, και λίγες εξηγήσεις πέραν αυτών που κατάφερε το Είναι μας, να αδράξει με κάθε ψευδοπόδι του. Σαν ένα ποίημα, σαν μια βόλτα σε έναν κήπο, σε μια έκθεση ή σε μια ανάμνηση. Φευγαλέα σαν την ίδια τη ζωή η οποία θα είναι αιώνια μια μπανάλ και μια πρωτοπόρα συνθήκη. Μια σαδιστική μητέρα, ένας άγευστος έρωτας.

   Η έννοια του ορίζοντα και του μη-ορίζοντα, της έκθεσης και της απόκρυψης, της αλήθειας και του ψέματος. Κάθε μη-κατανόηση είναι μονόδρομος προς την γνώση. Η αρχή κάθε τέλους επιφέρει νέα αρχή και νέο τέλος.

  Η μέλισσα της αμαρτίας μετέφερε ζωή από λουλούδι σε λουλούδι, μα λίγα θα ανθίσουν.

  «Ο Θεός είναι νεκρός» πριν καν γεννηθεί, καθότι ποτέ δεν γεννήθηκε.

Φωτογραφίες από τον Γιώργο Πανταζή

Performance Δημήτρη Ανδρεοσόπουλου / κειμενικό προσχέδιο  28 / 2 / 2016

«Σαδιστική Άνοιξη»

Δημιουργώντας συνθήκες θεατρικής τελετουργίας και χαράζοντας την πορεία που θα ακολουθεί και ο θεατής στην έκθεση θα ολοκληρώσω την ισημερία μέσω μιας δυνητικά δημιουργικής θυσίας. Θυσιάζοντας την ομορφιά στο βωμό της επιβίωσης και αναγέννησης κάπου, κάποτε.

Οι άνθρωποι είναι θεατές της ίδιας της ζωής μα και του θανάτου εξίσου. Όντας ανήμποροι να αντεπεξέλθουν στην αφθονία ερεθισμάτων που προκαλεί η ζωή και η απουσία της, διατρέχουν τον κίνδυνο της ανυπαρξίας. Ο πόνος, η ένταση, η βίαια αντίθεση, και παρόμοια στοιχεία, καθιστούν δυνατή την υποστήριξη της ροής της καθημερινότητας μας. Θυσιάζουμε ανέσεις στο όνομα του θριάμβου της επιβίωσης. Είτε μέσω μιας εκσπερμάτωσης είτε μιας γέννας. Θυσιάζουμε το είναι μας για τη μετουσίωση του σε γίγνεσθαι.

Σε μια καθημερινότητα που ανήκει σε μια άνοιξη η οποία οδεύει συστηματικά προς την εντροπία. Μια άνοιξη που αποκτά το νόημα της μέσα από το βιασμό της ζωής, από τον πόνο της ξεζουμίζει ηδονή. Μια ηδονή που μας ανανεώνει το αίμα. Τα όρια μεταξύ του «είναι» και του «μη είναι» θολώνουν με την πρώτη ευκαιρία. Ο πόνος και η ηδονή, το άσπρο και το μαύρο, η δημιουργία και η καταστροφή, είναι μια κυκλική αέναη ροή. Άχρονη ροή, στερημένη οποιουδήποτε νοήματος.

Ίσως μια θυσία θα εξαγνίσει την σαδιστική άνοιξη και θα φέρει έναν δυνητικά ανθισμένο χειμώνα.